verloren in metalen skeletten en
gewapende betonblokken
ligt het land verdeeld over parken,
zerken en beursgebouwen
betreden door gratige manneren
daftig in streepjeshemd en stropdas
mevroien in mantelpak en lipgloss,
hun delta overspoeld door een oceaan
van woorden over niets en niemendal
wat televisie en voetbal geeft
als de eerste steen wordt gelegd
van een waerachtigh vertrouwen juicht
het publiek? Neen, men kwettert en
spattert verder, eendjes van voorname klanken
(ook praten kan
doordraven tot heuvels en dalen zwelgen in dronkenmansgeschater).
De derde en
vijfde steen blijven net zo onopgemerkt, tot de toren boven alles
uitreikend, stersteigerend, maanvangend,
dark matter rijtend
kathedraal gebouwd uit de adem van
alle graven voorheen, bezeten
zombies met een
missie, in elk facet hun houngan weerstrevend
elke steen en face van een dichter,
schilder, bakker, loodgieter
allen opgenomen
in sanctum sanctorum aspera non sperno
een plek waar iedere schaduw door
zonnen wordt weggeblazen
Wow Marcel, wat een geweldige illustratie!
BeantwoordenVerwijderenDankjewel!
BeantwoordenVerwijderenMooi, zowel gedicht als beeld.
BeantwoordenVerwijderenHet gedicht is inderdaad ook prachtig. Ik ben wel benieuwd naar de gedachte erachter,of dit ook overeenkomt met mijn gevoel. Wat het gedicht bij mij oproept is om het in het kort samen te vatten, dat van de "oppervlakkigheid" van de mensheid "als totalitair systeem". Waarin de ware schoonheid niet meer word opgemerkt, een individu daargelaten.
BeantwoordenVerwijderen